Zamiast wydawać sądowymi to również dwójkę mocno zabiera ( nas jednak od 1959 roku pieczywo cukiernicze960 roku produkcja tego pieczywa wynosiła 670 osiągnęła wartość 13 milionów zł. Nowy sprzęt pozwolił zwiększyć produkcję963 roku wzrosła do 1268 tonartości 21 milionów złatach sześćdziesiątych nastąpiła rozbudowa części magazynowejechnicznej. W1974 roku przeprowadzono pełną modernizację podstawowej linii produkcyjnej. Zamontowano piec przelotowy typowy dla pieczywa cukierniczego BSO-30 oraz zakupionomportuainstalowano maszynę do oblewania pieczywa cukierniczego. Modernizacja podniosła zakład do rangi kluczowychastępnych latach produkował on 3200 ton pieczywa rocznie, zaś wartość produkcji wynosiła ponad 80 milionów zł. Równocześnie kontynuowano rozbudowę- wytwórni. Dyrektorem Wytwórni Pieczywa Cukierniczego był od chwili jej uruchomienia Antoni Tabor. Do długoletnich pracowników należeli: kierownik działu zatrudnieniapraw socjalnych Żakiewicz, zastępca głównego księgowego Sierko, referent administracyjny Pazik oraz pracownicy produkcji: Mieczysław Harytomiak, Jankowska, Franciszek Kulesza, Józefa Rabuszko, Żebrowska. Wytwórnia Pieczywa Cukierniczego była zakładem kobiecym, 216 pracowników kobiety stanowiły 80% załogi. Zastępcą dyrektora była mgr inż. Halina Węgrowska, kierownikiem laboratorium mgr inż. Regina Szymbarewicz, głównym technologiem Alicja Górniak. Zorganizowanaipcu 1950 roku Spółdzielnia Przemysłu Ludowegortystycznego „Mewa” obejmowała początkowo stolarnięarsztat garncarski produkujący między innymi grezy do sieci rybackich, doniczkiarnki. Wprowadzono też koszykarstwo ,dziewiarstworawiectwo. Po reorganizacji952 roku niektóre jej agendy przejęły inne spółdzielnie, między innymi koszykarstwo stało się zalążkiem spółdzielni „Wierzbokosz„Mewa” natomiast zajęła się tkactwemrodukowała samodziały, narzuty, serwetyirankioku 1954 przeszłaionu Centrali Przemysłu Ludowegortystycznego do pionu Wojewódzkiego Zarządu Gminnych Spółdzielnitrzymała nazwę: Włókiennicza Spółdzielnia Pracy „Mewa Ówczesne Prezydium Miejskiej Rady Narodowejiżycku przydzieliło spółdzielni obszerny budynek, wprowadzono mechanizację produkcji, zmieniono rodzaj wytwarzanych wyrobów. Spółdzielnia zaczęła produkować tkaniny stylonoweukienkowe, materiały zasłonowe, pasiaki dekoracyjne, kapy żakardowe963 roku „Mewa” podjęła produkcję kap żakardowych eksportastępnych latach zlikwidowano niektóre gatunki produkcji. Dalsza reorganizacja spowodowała zmianę rodzaju działalności spółdzielni oraz nazwy, która odtąd brzmiała: Wojewódzka Usługowa Spółdzielnia Pracyuwałkach, Oddziałiżycku. Nastawiono się głównie świadczenie usługakich dziedzinach, jak galwanizacja, krawiectwo, fryzjerstwo, kołodziejstwo, mechanika pojazdowaestii spółdzielni znajdowały się różnego rodzaju zakładyynie, Wilkasach, Wydminachwidrach. Wybudowanoiżycku zakład wulkanizacyjnyzkutniczy, podjęto budowę Domu Usług. Spółdzielnią kierował Józef Baranowski. Zasłużoną pracownicą była Duczmal, która pełniła kierowniczą funkcję przez 22 lata, aż do emerytury. Spółdzielnia Pracy Przemysłu Spożywczego „Spes” powstała965 roku. Prowadziła produkcjęilku zakładachiżycku wyrabiano konserwy mięsneynie marynaty rybneikołajkach mieściła się wędzarnia ryb, zaśejsunach zakład przerobu runa leśnego. Ostatniymienionych produkował tylko eksportrzedmiotem eksportu były grzybyompoty dla odbiorcówepublice Federalnej Niemiec, Anglii, Szwajcarii Stanach Zjednoczonych„Spes” miał teżiżycku własne ogrodnictwo, zaśęgorzewie własną rzeźnię„Spes” należał do przodujących giżyckich spółdzielni. Legitymował się dwoma dyplomami KC PZPR za osiągnięciarodukcji dodatkowej, drugim miejscemraju jako najlepszy dostawca produkcji rynkowejakładach spółdzielni pracowałorzybliżeniu 140 osóbym 80% kobiet. Prezesem spółdzielni od chwili jej powstania był inż. Ottomański, znanyiżycku również ze swej działalności społecznej. Był między innymi współorganizatorem Zespołu Pieśniańca Ziemi Giżyckiejpółdzielnia „Spes” sprawowała nad tym zespołem patronat. Był też przewodniczącym rady nadzorczej Krajowego Związku Spółdzielczości Pracy branży spożywczej. Spółdzielnia Pracy„Wierzbokosz która podjęłaierwszych powojennych latach nieznaną dotychczas Mazurach wytwórczość wikliniarską, stała się zakładem popularnym nie tylkoraju, ale świecie958 roku otrzymała własny budynek produkcyjnyoku 1963 podjęła produkcję eksportową. Jej wyrobyrobnych ilościach wędrowały do Niemieckiej Republiki Demokratycznejzechosłowacji, do Republiki Federalnej Niemiec, Holandii, Szwecji, Danii, Finlandii, Anglii, Stanów Zjednoczonych, Kanady. Dla Holandii przykład produkowano meble trzcinowe, dla innych krajów meble wiklinoweosze. Produkcję prowadzonoakładach zwartychiżyckuęgorzewieydminach mieściła się stolarniaejnach zaś rozwinięto produkcję nakładczą. Spółdzielnia pozostawałaestii Centrali Przemysłu Ludowegortystycznego Związek Rękodzieła Ludowegortystycznegoarszawie. Zatrudniała blisko 150 osób, łącznie znakładcami. Założycielem spółdzielni był Andrzej Koc, który uczył pierwszych pracowników niełatwej sztuki wikliniarstwa. Pracował następnie przez długie lata jako mistrz produkcjio przejściu emeryturę podjął pracę półetatu, działając między innymi jako modelarz. Do pierwszych mistrzów, oprócz Andrzeja Koca, należał Niewierko. Do długoletnichasłużonych pracowników należały również Alina Hołdakowska, Edwarda Smolińska, Teresa Pokora. Prezesem spółdzielni był Włodzimierz Glabas, jego zastępcą również długoletnia pracownica Czesława Kowalewska. Meblarska Spółdzielnia Inwalidów „Zgoda” zajmowała się produkcją mebli tapicerskich oraz świadczeniem usług dla ludności tapicerskichzklarskich. Spełniała również istotną rolęehabilitacji zawodowej inwalidów. Zatrudniała ponad 180 osób; jej długoletnim prezesem był Henryk Jachowicz. Do zakładów mającychiżycku duże znaczenie należały Mechaniczne Zakłady Produkcyjne Wojewódzkiego Związku Spółdzielni Rolniczychuwałkach. Ich produkcja obejmowała szkielety konstrukcji pawilonów handlowych, barakowozy, garaże itp. Pierwszym dyrektorem zakładu był Stanisław Radomski. Innym dużym zakładem był Państwowy Ośrodek Maszynowyi¬życku, zajmujący się obsługą miejscowego rolnictwa oraz techniczną obsługą samochodów. Otrzymał on nową bazęapleczem technicznym wybudowaną kosztem 26 milionów zł. Dyrektorem był Franciszek Olszewski. Nowy obiekt wybudowany kosztem 40 milionów zł otrzymała też Okręgowa Spółdzielnia Mleczarska. Zakład został całkowicie zmodernizowany. Przerabianoim dziennie ponad 100 tysięcy litrów mleka. Jego produkcja obejmowała również wiele gatunków masłaerów. Zakład dysponował dużą, nowoczesną proszkownią mleka. Długoletnim prezesem OSMiżycku był Ignacy Ważejewski, pionier mleczarstwa, organizator sieci mleczarniunktów skupuowiecie giżyckimkresie jego kadencji OSM zajmowała kilkakrotnie pierwsze miejsca we współzawodnictwiekali wojewódzkiejrajowej. Duże znaczenie dla miejscowej gospodarki miała Spółdzielnia Kółek Rolniczych Giżyckoiedzibąulimach.Obejmowała cztery zakłady: mechanizacyjnyulimach, chemizacyjnypałtach, zespołowe gospodarstwo rolnepytkowie oraz Wytwórnię Wapna Nawozowegoołdanach. SKR uzyskiwała bardzo dobre wyniki ekonomiczne. Zajęła między innymi pierwsze miejsceojewództwie suwalskimrugieraju. Dyrektorem jej był Waldemar Berdyga. PGRiżyckuiedzibąystrym również należał do przodujących gospodarstw. Obejmował 7000 haego gestii pozostawało sześć zakładów rolnychakład remontowo-budowlany. Dyrektorem był poseł Sejm PRL, Mieczysław Ziętek. Kierowane przez niego przedsiębiorstwo zasłynęło jako najlepszeojewództwie olsztyńskim. Wśród giżyckich zakładów wymienić należy również Państwowe Gospodarstwo Rybackie, obejmujące trzy województwa: suwalskie, łomżyńskieiałostockie. Wieloletnim jego dyrektorem był Janusz Godzimirski, pionier rybactwa mieszkającyiżycku od 1945 roku, radnyzłonek Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowejuwałkach oraz przewodniczący komisji zdrowiachrony środowiska tamtejszej WRNziałającymiżycku Ośrodku Transportu Leśnego dużą rolę odegrał Czesław Wedle, pionierrganizator transportu leśnego. Ośrodkiem kierował do 1973 roku, do przejścia emeryturę. Znany byłziałalności społecznejieścieoza nim: pełnił funkcję członka prezydium Zarządu Głównego Związku Zawodowego Pracowników Przemysłu Drzewnegoeśnego przez kilka kaden byæ cena, która obowi±zuje przy¿szych pobytachotelueekendy, podczas rezerwacjikre¶lonych godzinach lub te¿ specjalne promocje. Aby dowiedzieæ siê